Hugskotið til kappingina átti franski ítróttaskrivarin og blaðstjórin á L’Équipe, Gabriel Hanot, sum var rúkandi ósamdur, tá ensku fjølmiðlarnir skýrdu Wolverhampton Wanderers til ”Heimsmeistara” eftir, at felagið hevði fingið fleiri góð úrslit í europeiskum vinardystum.
Real Madrid vann seg í finaluna við sigrum á sveisiska liðnum Servette (samanlagt 7-0), jugoslaviska liðnum Partizan (samanlagt 4-3) og AC Milan (samanlagt 5-4). Reims tryggjaði sær pláss í finaluni við sigrum á danska AGF (samanlagt 4-2), ungarska Vörös Lobogó (samanlagt 8-6) og skotska Hibernian (samanlagt 3-0), sum var einasta bretska liðið í kappingini.
Í finaluni loypti Reims hvøkk á, tá liðið legði seg á odda 1-0 í 6. minutti við máli frá verjuleikaranum Michel Leblond og á øðrum sinni, tá áleyparin Jean Templin økti til 2-0 í 10. minutti. Real javnaði áðrenn steðgin við málum frá miðvallarleikaranum Alfredo Di Stéfano (14′) og áleyparanum Héctor Rial (30′).
Í seinna hálvleiki legði Reims seg aftur á odda við máli frá miðvallarleikaranum Michel Hidalgo (62′), men spanska liðið vísti seg í longdini at vera sterkara liðið, tá miðvallarleikarin Marquitos (67′) javnaði, áðrenn Rial skoraði sigursmálið í 79. minutti.
Tað var fyrsti av fimm sigrum europeiskum sigrum á rað fyri Real Madrid, sum framvegis eigur metið við fjúrtan steypasigrum. Reims spældi aftur í finaluni í 1959, har liðið aftur tapti fyri Real Madrid. Í oktober 1991 fór Stade de Reims av knóranum, men varð endurstovnað undir navninum Stade de Reims Champagne FC.
Chelsea vann enska meistaraheitið 1954-55, men enska fótbóltssambandið sýtti teimum at luttaka, men onglendingurin Arthur Edward Ellis var dómari í finaluni.
